Ο Σταμάτης Γαργαλιάνος σκηνοθέτησε τα εξής θεατρικά έργα :
«Το Ματς» του Γιώργου Μανιώτη-στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης - Φοιτητικός ΄Ομιλος Θεάτρου και
Κινηματογράφου (Φ.Ο.Θ.Κ.) (1979).
Το βασικό στοιχείο της σκηνοθεσίας αυτής ήταν πως οι δυο ηθοποιοί της παράστασης έπαιζαν όλους τους ρόλους του έργου.
΄Ετσι ο ανάπηρος και καθηλωμένος πατέρας σηκωνόταν χωρίς δισταγμό και πολύ γρήγορα από το καροτσάκι του για να παίξει το ρόλο
του γιου, ενώ η γριά μητέρα, αλλάζοντας ρούχο μετατρεπόταν άμεσα σε «κόρη» της οικογένειας, η οποία συνομιλούσε με τον
προαναφερθέντα γιο. Συχνά δε γινόταν και διασταυρώσεις ρόλων, δηλαδή ο «πατέρας» μιλούσε με τη «κόρη» και ο «γιος» με τη
«μητέρα» Οι εναλλαγές αυτές έγιναν για να επιχειρηθεί, υπό μορφή πειράματος, μια νέα διάσταση σε ένα κατά τ’ άλλα ρεαλιστικό έργο.
«Ο Άνθρωπος που ήρθε από το Αύριο» (δικό του) – στο Θέατρο Κήπου Θεσσαλονίκης (1982).
Στη σκηνοθεσία αυτή επιχειρήθηκε να δοθεί μια αίσθηση του παράξενου, του ανοίκειου, του απροσδόκητου. Στο ξεκίνημα Ο
«΄Ανθρωπος» του τίτλου ερχόταν πίσω από τους θεατές μέσα σε πανιά και γάζες χειρουργείου, τρομοκρατώντας όλο το κόσμο, συχνά δε
η δράση του έργου συνέβαινε μέσα στους θεατές: οι επιστήμονες που «εφηύραν» τον «΄Ανθρωπο» αυτό τον κυνηγούσαν ανελέητα σε όλο
το χώρο του κοινού, μη υπολογίζοντας αν μερικοί απ’αυτούς πάθαιναν κάτι. ΄Ενα άλλο στοιχείο ήταν η προβολή επί σκηνής σε μεγάλη
οθόνη στιγμών από την καθημερινή ζωή, τέτοιων που οδηγούσαν τον τεχνητό αυτό άνθρωπο να επιστρέψει στον χώρο που
δημιουργήθηκε.
«Η Επανάσταση είναι Γένους Θηλυκού» – στο Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης (1989).
Η παράσταση αυτή ανέβηκε στην μεγάλη αυλή του Γαλλικού Ινστιτούτου Θεσσαλονίκης με την ευκαιρία του εορτασμού των 200
χρόνων από την Γαλλική Επανάσταση. ΄Εξι ηθοποιοί ήταν τοποθετημένοι σε παράθυρα, ταράτσες, μπαλκόνια αλλά και κάθε ψηλό
σημείο, έτσι ώστε να τους βλέπουν άνετα όλοι οι θεατές αλλά και να δίνουν μια διαφορετική αίσθηση στο όλο εγχείρημα. Απήγγειλαν
χωρίς μικρόφωνα ποιήματα Ελλήνων και Γάλλων λογοτεχνών, ενώ ταυτόχρονα ακούγονταν μουσικές από κλασικά κομμάτια του
παγκόσμιου μουσικού ρεπερτόριου.
«Γιορτάστε Μαζί Μας» (δικό του) – στο Δημοτικό Θέατρο Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης (1994).
«Μαφάλντα» – στην Παιδική Βιβλιοθήκη «Ορέστου» Θεσσαλονίκης (1996).
Με παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας επιχειρήθηκε εδώ η θεατρική παρουσίαση επιλεγμένων σκηνών από τα γνωστά κόμικς της
Μαφάλντα, κάτι που είχε μεγάλη ανταπόκριση σε γονείς και παιδιά. Η μίνι αυτή παράσταση ανέβηκε μέσα στην ανωτέρω Παιδική
Βιβλιοθήκη, η οποία δεν διαθέτει ειδική σκηνή, έτσι παίξαμε σε μια κατάλληλα διαμορφωμένη γωνιά του χώρου. Οι σκηνές συνδέοντο με
μουσική ποπ και εναλλασσόταν πολύ γρήγορα η μια με την άλλη, δίνοντας ένα ιδιαίτερο ρυθμό στην σκηνοθετική αυτή προσπάθεια Τα
περίπου 12 παιδιά-ηθοποιοί έπαιξαν με μπρίο και χαρά, δείχνοντας ότι το ευχαριστήθηκαν πολύ.
«΄Αη-Βασίλη σ’ αγαπάμε και χωρίς δώρα» – στην Παιδ. Βιβλιοθήκη ΄Ανω Πόλης
Σε μια γωνία της Παιδικής Βιβλιοθήκης ανέβηκε αυτή η παράσταση διανθισμένη με χριστουγεννιάτικα τραγούδια και αυτοσχεδιασμούς
των μικρών παιδιών. Οι θεατές (γονείς και φίλοι) βρίσκονταν σε απόσταση πολύ κοντινή με τους μικρούς ηθοποιούς κάτι που έδινε μια
όμορφη διάσταση στο εγχείρημα. Μικρά σκετσάκια με θέμα το λόγο ύπαρξης του Αη-Βασίλη και του αν αυτός είναι αγαπητός ακόμη και
όταν δεν φέρνει δώρα, δέθηκαν όμορφα μεταξύ τους, χαρίζοντας μια μίνι θεατρική εμπειρία σε όσους την παρακολούθησαν.
«Τα Κόκκινα Φεγγάρια» (δικό του) - στο Φεστιβάλ του Δήμου Νεάπολης (1998).
Το σκηνικό ήταν ουσιαστικά ένα μεγάλο μεταλλικό μαύρο κρεβάτι, υπερυψωμένο κατά το ήμισυ ώστε να έχουν καλή ορατότητα όλοι
οι θεατές. Πάνω του ο βασικός ηθοποιός έπαιζε με πολλούς τρόπους, ανεβοκατεβαίνοντας διαρκώς αλλά και κινούμενος γύρω του,
θέλοντας έτσι να δηλώσει πως η αιτία των προβλημάτων του κάθε ανθρώπου είναι αυτό το ιδιαίτερα φορτισμένο «αντικείμενο». Η
παράσταση περιελάμβανε επίσης προβολές από μια μικρή τηλεόραση (μπροστά στους θεατές) καθώς και με σλάιντς σε μεγάλη οθόνη στο
πίσω μέρος της σκηνής. Και οι δυο προβολές έδειχναν εικόνες από κινηματογραφικές ταινίες σχετικές με το θέμα.
«Η Ωραία Κοιμωμένη» – στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας (1998).
Σε ένα χώρο ακατάλληλο για θέατρο, συγκεκριμένα σε ένα μικρών διαστάσεων επίπεδο αμφιθέατρο (όπου οι πίσω θεατές δεν
έβλεπαν τίποτε) παίχθηκε αυτή η παράσταση με θέμα το παραμύθι της Ωραίας Κοιμωμένης. Το σκηνικό ήταν ζωγραφισμένο από τους
φοιτητές-ηθοποιούς της παράστασης και παρουσίαζε το παλάτι και τους άλλους χώρους όπου διαδραματίζεται η υπόθεση. Επίσης
κοστούμια ράφτηκαν από τους ίδιους τους φοιτητές ενώ η όλη σκηνοθεσία βασίσθηκε σε κωμικά λεκτικά και οπτικά γκαγκς
(μεγενθυμένες σε υπερβολικό βαθμό αστείες κινήσεις και ατάκες)
«Το Ξύπνημα της ΄Ανοιξης» - στο Πειραματικό Σχολείο Θεσσαλονίκης (1998).
Στην αυλή του Σχολείου στήθηκε αυτή παράσταση, με αφορμή τον ερχομό της ΄Ανοιξης και με στόχο να συμμετάσχουν όσο γίνεται
περισσότερα παιδιά. ΄Ετσι χρησιμοποιήθηκε όλη η αυλή καθώς οι μικροί μαθητές και των έξι τάξεων είχαν αναλάβει και μια
δραστηριότητα σε κάποιο κομμάτι της αυλής, περιμετρικά αλλά και στο κέντρο της. Δυο μεγάλα μεγάφωνα έπαιζαν γνωστά κομμάτια
σχετικά με το θέμα, ενώ οι θεατές (γονείς , δάσκαλοι, φίλοι) είχαν τοποθετηθεί σε μια πλευρά της αυλής. Πραγματοποιήθηκαν, λοιπόν,
δρώμενα όπως χοροί , ομαδικό τρέξιμο, στόλισμα των δένδρων του Σχολείου, επικόλληση εικόνων που είχαν φτιάξει τα παιδιά πάνω
στον γύρω τοίχο του Σχολείου
«Ο Πελέ, ο Στάλιν, ο Κρόιφ και ο Χίτλερ» (δικό του) - στο Φεστιβάλ του Δήμου Νεάπολης (1999).
Το σκηνικό ήταν ένα τεράστιο πράσινο γήπεδο ποδοσφαίρου φτιαγμένο από πανί, τοποθετημένο σ’ όλο το μήκος και πλάτος της
σκηνής, έτσι ώστε να επιτρέπει τους ηθοποιούς να κινούνται άνετα απ’ αυτού. Ο βασικός ηθοποιός (ρόλος: διαιτητής) εκινείτο με
ταχύτητα μέσα στο χώρο, αφήνοντας κατά διαστήματα κάποια κενά ώστε να προβάλλονται σλάιντς με θέμα την κοινωνική ανισότητα και
την παγκόσμια πείνα, ενώ ταυτόχρονα ακούγονταν μουσικά κομμάτια από το κλασικό ρεπερτόριο (Μότσαρτ, Μπραμς, Μπετόβεν
κ.ά). Σημαντικός και ο ρόλος του φωτισμού: δυο μεγάλοι προβολείς έριχναν ένα μυστηριακό φως από τα πλάγια της σκηνής
εκατέρωθεν και οι ηθοποιοί έπαιζαν με αυτό και τις σκιές που εδημιουργούντο.
«Δωδεκάθεο» - στο Πειραματικό Σχολείο Θεσσαλονίκης (1999).
Εδώ θελήσαμε να αναπαραστήσουμε τους δώδεκα θεούς και να προβάλλουμε κριτικά τις βασικές δοξασίες τους, καθώς και το τι
πίστευαν οι τότε πιστοί τους και ο κόσμος γι’ αυτούς (με βάση τα αντίστοιχα κεφάλαια των βιβλίων του Δημοτικού). ΄Ετσι αναθέσαμε σε
κάθε τάξη να αναλάβει να παρουσιάσει δυο θεούς και να τους αναπαραστήσει στην αυλή του Σχολείου. Σε μεγαλύτερα και με άνεση στη
κίνηση και το λόγο παιδιά δόθηκαν οι ρόλοι των Θεών ενώ στα μικρότερα εκείνοι των πιστών τους. Χαρκτηριστικό στοιχείο της
σκηνοθεσίας ήταν οι μεγάλες και γρήγορες μετατοπίσεις των μαθητών από τη μία άκρη της αυλής στην άλλη, την ώρα που από τα
μεγάφωνα ακουγόταν μουσική Ραβέλ και Σπανουδάκη.
«Θέατρο με τρεις λέξεις» – στο 1ο Φεστιβάλ της ΄Ενωσης Θεατρικών Σχημάτων Θεσσαλονίκης (2001).
Στο θέατρο «Αυλαία» της Θεσσαλονίκης στήθηκε ένα σκηνικό με πολύχρωμες ομπρέλες κρεμασμένες κυκλικά και περιμετρικά στο
άνω μέρος της σκηνής ενώ δεξιά και αριστερά αυτής είχαν τοποθετηθεί τα βασικά αντικείμενα που θα χρησιμοποιούσε ο ηθοποιός της
παράστασης: καρέκλες, καπέλα, ρούχα, παπούτσια, αξεσουάρ. Καθώς το βασικό θέμα της παράστασης είναι ο αυτοσχεδιασμός με βάση
τις ατάκες του κοινού, δόθηκε έμφαση στην ελεύθερη κίνηση του ηθοποιού μπροστά ή και μέσα στους θεατές, έτσι ώστε να παίζει πολύ
μαζί τους, αλλά και να δοθεί ένα κλίμα οικειότητας μαζί τους
«Τίμα τον πατέρα σου και τον καθηγητή σου» (κόμικς του Αρκά) - στο Μουσικό Σχολείο Θεσ/νίκης (2003).
Για άλλη μια φορά επιλέχθηκαν κόμικς για θεατρική παρουσίαση, αυτή τη φορά του Αρκά. Οι περίπου 15 μικροί μαθητές-ηθοποιοί της
παράστασης εναλλασσόταν με ταχύτητα στους πολλούς ρόλους που είχαν να παίξουν, έτσι η παράσταση διέθετε ένα καλό ρυθμό που
καθόλου δεν κούρασε τους θεατές της. Οι επιμέρους σκηνές ήταν πολύ σύντομες, έτσι κάθε μικρός ηθοποιός έπρεπε να κινείται πολύ
γρήγορα σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Κι εδώ ακούσθηκαν ποπ κομμάτια που συνέδεαν τις επιμέρους σκηνές, δίνοντας ένα άλλο
«χρώμα» στην σκηνοθεσία.
«Τελετή απονομής σατιρικών ΄Οσκαρ» - στο Μουσικό Σχολείο Θεσ/νίκης (2003).
Με καθολική και μυστική ψηφοφορία από όλους τους μαθητές του Μουσικού Σχολείου Θεσσαλονίκης, επιχειρήθηκε κάτι
πρωτόγνωρο τόσο για το συγκεκριμένο σχολείο όσο και για το μαθητικό θέατρο γενικότερα. Δόθηκαν χιουμοριστικά-σατιρικά βραβεία σε
μαθητές τους Σχολείου οι οποίοι είχαν ένα πολύ γνωστό ιδίωμα: άλλος είχε ένα πολύ ωραίο χαμόγελο, άλλος, πλούσια κόμη κλπ.
Υπήρχαν δυο παρουσιαστές και πολλοί απονεμητές, ενώ στο πίσω μέρος της σκηνής προβάλλοντο φωτογραφίες από τους πέντε κάθε
φορά υποψήφιους.
«Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη - στο Πανεπιστήμιο Δυτ. Μακεδονίας (2004).
Η παράσταση αυτή σκηνοθετήθηκε αρχικά (Οκτώβριος 2003) από την κ. Δόξα Κωτσαλίδου, με χορογραφίες της κ. Μαίης Κοκκίδου,
και στη συνέχεια ζητήθηκε η συνδρομή του κ. Γαργαλιάνου, μια και οι πρόβες, τον Φεβρουάριο του 2004 είχαν φτάσει σε ένα
«αδιέξοδο», λόγω έλλειψης πάθους και έμπνευσης. Συνεπώς η δουλειά του υπογράφοντος ήταν αρχικά να εμψυχώσει όλους τους
συντελεστές και στη συνέχεια να οργανώσει καλύτερα τις πρόβες. Δόθηκε μεγάλη έμφαση στο σφρίγος και τη νεανικότητα των ηθοποιών-
φοιτητών, οι οποίοι έδωσαν ένα ιδιαίτερο πνεύμα συνεργασίας και δημιουργικότητας, με αποτέλεσμα να ανέβει μια παράσταση με μπρίο,
κέφι, ευρήματα, που διασκέδασαν τους θεατές. Υπήρχε, πέραν των 12 βασικών ηθοποιών και μια πολύ καλή ζωντανή ορχήστρα, καθώς
και ένας πολυμελής ευκίνητος χορός που τραγουδούσε και χόρευε με ρυθμό και φαντασία
«Ένα Τραγούδι για το Καλοκαίρι» - στο 2ο Ολοήμερο Σχολείο Ευόσμου (2006).
Η παράσταση αυτή δόθηκε στην αυλή του Σχολείου, στο πλαίσιο της αποχαιρετιστήριας βραδιάς που οργανώνεται κάθε χρόνο με
συμμετοχή όλων των τάξεων. Το βασικό σκηνικό ήταν δώδεκα θρανία πάνω και γύρω από τα οποία οι μικροί μαθητές –ηθοποιοί
χόρευαν τραγουδούσαν έπαιζαν με βάση γνωστά μουσικά κομμάτια, όπως «Πως τον λεν’ τον ποταμό», «Ο Κυρ-Αντώνης», «Εκεί ψηλά
στον Υμηττό» κ.ά. Σαν βασικό υλικό στην κίνηση χρησιμοποιήθηκαν οι ασκήσεις Θεατρικού Παιχνιδιού που παίχθηκαν όλο το χρόνο,
ενώ υπήρξαν και άλλα στοιχεία, όπως η σχέση των μικρών μαθητών με το κοινό και τους γονείς τους που βρίσκονταν στις κερκίδες, η
χρήση ορισμένων θεατρικότατων αντικειμένων όπως πολύχρωμες ομπρέλες, λουλούδια, κεριά κ.ά.
«Πέστε στον Ήλιο να βρει έναν Άλλο Δρόµο» - στη Σ.Σ.Α.Σ. (2006).
Μέσα σε μια αίθουσα της Στρατιωτικής Σχολής και με τους θεατές να κάθονται κυκλικά γύρω από ένα βάθρο, εννιά ηθοποιοί-
μαθητές της Σχολής απήγγειλαν, διαδοχικά, ελληνικά ποιήματα σχετικά με την ελευθερία και το ελληνικό γένος, μετακινούμενοι στο
χώρο ελεύθερα και συνομιλώντας συμβολικά με τους θεατές της παράστασης (έλεγαν το κάθε ποίημα κοιτάζοντάς τους στα μάτια). Στους
μεγάλους τοίχους της αίθουσας προβάλλονταν μεγάλες διαφάνειες σχετικές με το αντικείμενο (πίνακες γνωστών ζωγράφων, σκηνές από
πολέμους κ.ά.), ενώ ταυτόχρονα ακούγονταν μουσικά κομμάτια σχετικά με το ίδιο θέμα. ΄Ενα άλλο στοιχείο ήταν η χρήση κεριών ρεσό
στο πάτωμα και κάποιων ειδικών αρωμάτων τα οποία, μέσα σε ένα τέτοιο περιορισμένο χώρο, έδιναν μια διαφορετική χροιά στο
συνολικό εγχείρημα.
«Στην Aυλή των Ονείρων Σ.Σ.Α.Σ.» - στη Σ.Σ.Α.Σ. (2006).
Η παράσταση αυτή ανέβηκε στο Γυμναστήριο της Σχολής (γήπεδο μπάσκετ και βόλεϋ) με δεδομένο ότι η Σχολή δεν διαθέτει θεατρικούς
χώρους. Εντούτοις αυτό το χάντικαπ τα χρησιμοποιήσαμε με ένα θεατρικό τρόπο, δηλαδή με την επέκταση των δρώμενων σε όλη την
έκταση του γηπέδου, κάτι που προσέδωσε μεγάλο ενδιαφέρον στο όλο ανέβασμα. Οι ηθοποιοί, υποδυόμενοι διαδοχικά πολλούς ρόλους,
εκινούντο γρήγορα σε όλο το μήκος και πλάτος του ιδιότυπου αυτού θεατρικού χώρου, στους ρυθμούς πολύ γνωστών κινηματογραφικών
τραγουδιών, όπως το «Γαρύφαλλο στ’ αυτί» «Τα Μισοφόρια», το «η Μαργαρίτα, η Μαργαρώ», το «΄Ενα χρυσόψαρο μέσα στη γυάλα»
κ.ά., ενώ ταυτόχρονα παρουσίαζαν πολλές σύντομες και γνωστότατες σκηνές του ελληνικού ασπρόμαυρου κινηματογράφου. Η όλη
σκηνοθεσία είχε ρυθμό και δυναμικότητα, στοιχεία που κράτησαν το ενδιαφέρον του κοινού μέχρι το τέλος αμείωτο.
«Αχ, Ελένη» (δικό του) - στη Σ.Σ.Α.Σ. (2007).
Η σκηνοθεσία αυτής της παράστασης βασίσθηκε στον χώρο όπου αυτή παίχθηκε, και συγκεκριμένα στην μεγάλη αυλή της
Στρατιωτικής Σχολής. ΄Ολα όσα έγιναν ήταν βασισμένα σ’ αυτή τη σχέση, δηλαδή στο τεράστιο κενό που έπρεπε διαρκώς να καλύπτεται
με τους βασικούς ηθοποιούς, τους δευτεραγωνιστές, έτσι ώστε να μην υπάρχουν «κενά», είτε στο ρυθμό είτε, κυρίως στο χώρο. Το
«σκηνικό» ήταν ένα τεράστιο κτίριο που έπαιζε άλλοτε το ρόλο του όρους Ολύμπου, άλλοτε των τειχών της Τροίας, άλλοτε ακόμη
χρησίμευε ως χώρος αποθήκευσης αξεσουάρ και αλλαγής κοστουμιών. Η σκηνοθεσία επίσης βασίσθηκε σε πολλά σύγχρονα, γνωστά,
αγαπημένα ελληνικά και ξένα μουσικά κομμάτια, πάνω στα οποία «κτίσθηκε» τόσο η χορογραφία όσο και το «φόντο» πολλών σκηνών.
«Η Μπάντα που παίζει τα Πάντα» – στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης (2007).
Εδώ είχαμε μια άτυπη τελετή υποδοχής παλαιών μελών μιας Φιλαρμονικής στους σημερινούς χώρους όπου αυτή βρίσκεται, οπότε τα
νυν μέλη της (παιδιά 14-25 ετών) παρουσίασαν ένα 20λεπτο θεατρικό δρώμενο βασισμένο σε ένα κολάζ τραγουδιών και αντίστοιχων
χορών από το ελληνικό και παγκόσμιο ρεπερτόριο. Η μίνι αυτή παράσταση είχε πολύ κέφι και ζωντάνια, θυμίζοντας τις απαρχές του
θεάτρου, όταν δηλαδή οι πρώτοι ηθοποιοί αυτοσχεδίαζαν και τραγουδούσαν μέσα σε ένα κλίμα χαράς και γλεντιού.
«Τα Ζώα του Δάσους Μαθαίνουν τα Κάλαντα» (δικό του) - στο Πανεπιστήμιο Δυτ. Μακεδονίας (2007).
Πρόκειται για μια παράσταση κουκλοθεάτρου, η οποία ήταν το αποτέλεσμα των μαθημάτων του εξαμήνου εκείνου. ΄Επαιξαν έξι
φοιτήτριες όλους τους ρόλους (ζώων και ανθρώπων) και η δουλειά του καθηγητή-σκηνοθέτη εδώ ήταν να διδάξει στις
κουκλοθεατροπαίχτριες την κίνηση των κουκλών αλλά και τη σχέση τους μέσα στο κουκλόσπιτο: εναλλαγές στους ρόλους, τοποθέτηση
των κουκλών στη σωστή τους θέση ώστε να τις βρίσκουν εύκολα, γρήγορες εναλλαγές κουκλών στα χέρια, ρυθμός σε σχέση με το
κείμενο αλλά και τη μουσική. Δόθηκε έμφαση να μάθουν τις βασικές τεχνικές του κουκλοθεάτρου, ώστε να είναι έτοιμες να παίξουν
θέατρο και στο Νηπιαγωγείο, όταν τους δοθεί η ευκαιρία.
«Άρατε Πύλας» - στη Σ.Σ.Α.Σ. (2008 και 2009).
Καθώς η ΣΣΑΣ δεν διαθέτει θεατρικό χώρο (π.χ. Αμφιθέατρο) αλλά μια τεράστια αυλή που θυμίζει αρένα, θελήσαμε να
χρησιμοποιήσουμε ως βασικό σκηνικό ένα από τα κτίρια που βρίσκονται περιμετρικά της, και συγκεκριμένα τον 1ο Λόχο. ΄Ετσι
ορίσθηκαν έξι μαθητές-ηθοποιοί της Σχολής να απαγγέλουν διαδοχικά και όσο πιο δυνατά μπορούσαν, ποιήματα σχετικά με την ΄Αλωση
της Πόλης, από τα παράθυρα αυτού του κτιρίου, ενώ ζητήσαμε από την Χορωδία της Σχολής να ψάλλει επτά αντίστοιχα κομμάτια στην
κεντρική είσοδο Δυστυχώς η παράσταση δεν πέτυχε (το 2008) καθώς οι μαθητές από τα παράθυρα δεν απήγγειλαν δυνατά με αποτέλεσμα
να χαθεί ο συντονισμός μεταξύ τους και να υπάρχουν πολλά κενά. Για τον λόγο αυτό η ίδια παράσταση επαναλήφθηκε την επόμενη
χρονιά και με περισσότερες πρόβες πάνω στα αδύνατα σημεία της πρώτης, με αποτέλεσμα να παρουσιασθεί κάτι πολύ καλύτερο.
«Άσπρο Είναι το Χρώµα της Ζωής» - στη Σ.Σ.Α.Σ. (2008).
Μέσα στο μικρό αλλά εξόχως θεατρικό δάσος του Ποσειδίου δόθηκε αυτή παράσταση η οποία βασίσθηκε στο πλήρες σκότος που
προσφέρει η περιοχή αλλά και στο τεχνητό υλικό του μαύρου φωσφορίζοντος φωτός. Αντί σκηνικού στα γύρω δένδρα τοποθετήθηκαν
πολλά αστέρια από ειδικό άσπρο χαρτί έτσι όλα έμοιαζαν σαν εξέπεμπαν ένα ειδικό φως από μόνα τους. Ακούστηκαν στίχοι γνωστών
τραγουδιών ενώ δυο μαθητές-ηθοποιοί κινούσαν δικά τους άσπρα χαρτόνια φτιαγμένα από το ίδιο προαναφερθέν υλικό, σε σχήματα
όπως άστρα, κιθάρες, γιρλάντες κλπ. ΄Ολα στους ρυθμούς της μαγευτικής μουσικής του Μάνου Χατζηδάκι.
«Έρωτας σε Λα Μινόρε» (δικό του) - στο Πανεπιστήμιο Δυτ. Μακεδονίας (2008).
Βασικό στοιχείο της σκηνοθεσίας αυτής υπήρξε η συχνή χρήση του «Μαύρου Φωτός» (ειδικοί φωσφορικοί λαμπτήρες οι οποίοι
μετατρέπουν το άσπρο χρώμα σε πιο άσπρο, ήτοι εντονότατο) καθώς και 17 από τα πιο όμορφα τραγούδια του μεγάλου μας συνθέτη
Μάνου Χατζηδάκι. Τα δυο αυτά στοιχεία μαζί με το κείμενο και την υπόδυση των ηθοποιών έδωσαν ένα πολύ ενδιαφέροντα τόνο στην
παράσταση και κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού μέχρι το τέλος. Επίσης αξίζει να σημειωθεί το γεγονός ότι οι ηθοποιοί
έπαιζαν σε όλη την έκταση του Μεγάλου Αμφιθεάτρου και όχι μόνο επάνω στη σκηνή, πάντα κινούμενοι στις μελωδίες που
προαναφέρθηκαν.
«Το Γέλιο Βγήκε από τον Παράδεισο» - στο Πανεπιστήμιο Δυτ. Μακεδονίας (2009).
Εδώ είχαμε τη χρήση όλων σχεδόν των τεχνικών των κλόουν, μέσα σε ένα μουσικο-θεατρικό δρώμενο, όπου κυριαρχούσε η
σχέση κοινού-ηθοποιών. Συγκεκριμένα σκεφτήκαμε να ζητήσουμε από τους θεατές να ψηφίζουν για το ποιοι κλόουν ήταν οι καλύτεροι
(αυτό έγινε με τη χρήση –κόκκινων από τη μια και κίτρινων από την άλλη- τετράγωνων χαρτιών που οι θεατές σήκωναν και έδειχναν
την προτίμησή τους). ΄Ενα άλλο σημαντικό στοιχείο ήταν πως υπήρχε . . . διαιτητής που ρύθμιζε τα της ψηφοφορίας αλλά και το ποια
ομάδα κλόουν θα έπαιζε κάθε φορά, ενώ παρουσιαστές ήταν δυο κουκλοθεατροπαίχτες που σχολίαζαν τα δρώμενα και προέτρεπαν τους
θεατές να ψηφίζουν. Οι κλόουν, τέλος, χόρευαν και αυτοσχεδίαζαν πάνω σε ομάδες γνωστών και πολυαγαπημένων τραγουδιών του
ελληνικού και παγκόσμιου ρεπερτόριου, μέσα σε μια ατμόσφαιρα χαράς και διασκέδασης.
«Πήραν την Πόλη, πήραν την Αγιά Σοφιά» - στο Πανεπιστήμιο Δυτ. Μακεδονίας (2009).
Η παράσταση αυτή ανέβηκε στην αυλή του ως άνω Πανεπιστημίου έχοντας τρία παράξενα στοιχεία βάσης : α) την απαγγελία
ποιημάτων από τα παράθυρα του Κτιρίου Διοίκησης β) την προβολή αποσπασμάτων ταινιών έμμεσα σχετικών με το θέμα της ΄Αλωσης
επάνω στο Κτίριο αυτό και σε μεγάλη έκταση προβολής γ) την τοποθέτηση των θεατών σε καρέκλες και με μέτωπο το Κτίριο Διοίκησης,
κάτι που προσέδιδε μια άλλη «διάσταση» στην σκηνοθεσία. Η παράσταση δόθηκε τέλος Μαϊου, στις 21.30 το βράδυ και αποτέλεσε ένα
ξεχωριστό γεγονός για το Πανεπιστήμιο, μια και ποτέ ως τότε δεν είχε χρησιμοποιηθεί αυτός ο χώρος ως θεατρικός, ενώ και όλη η
πόλη της Φλώρινας σπάνια βλέπει τέτοια γιγαντοθεάματα.
«Avτιγόνη» του Σoφoκλή (πεντάλεπτο) - στο Πανεπιστήμιο Δυτ. Μακεδονίας (2009).
«Ρωµαίος και Ιουλιέτα» του Σαίξπηρ (πεντάλεπτο) - στο Πανεπιστήμιο Δυτ. Μακεδονίας (2009).
«Ένα Παράξενο Δώρο» – στην χριστουγεννιάτικη γιορτή του Πανεπιστημίου Δυτ.Μακεδονίας (2009).
Πεντάλεπτες σκηνές με την τεχνική «Black theater» στα γραφεία καθηγητών του Πανεπιστημίου Δυτ. Μακεδονίας (2010).
«Για τα μάτια μιας Γοργόνας» - στο Πανεπιστήμιο Δυτ. Μακεδονίας (2009)
Στο Μεγάλο Αμφιθέατρο στήθηκε μια γοητευτική παιδική παράσταση βασισμένη σε 17 τραγούδια, ελληνικά και ξένα, με θέμα τη
θάλασσα. Περίπου 25 φοιτητές- ηθοποιοί έπαιξαν τους ρόλους αυτού του έργου που γράφτηκε ειδικά για να ακουστούν αυτά τα τόσο
όμορφα τραγούδια, ενώ περίπου άλλοι εξήντα φοιτητές του ιδίου μαθήματος τραγούδησαν, εν είδει μεγάλης χορωδίας τους αντίστοιχους
στίχους Οι ίδιοι ταυτόχρονα έπαιζαν και βοηθητικούς ρόλους (ξένοι ναύτες) ενώ όλος ο χώρος του Αμφιθέατρου χρησιμοποιήθηκε για
να δοθεί η αίσθηση της μεγάλης αναζήτησης της ηρωίδας Μυρτούς σε επτά θάλασσες και τρεις ωκεανούς. Σημαντικότατο στοιχείο της
σκηνοθεσίας ήταν οι προβολές στην . . .οροφή του Αμφιθεάτρου, . . . υποβρύχιων σκηνών
«Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού» - στο Πανεπιστήμιο Δυτ. Μακεδονίας (2009).
Το σκηνικό ήταν το διαμέρισμα μιας φτωχής οικογένειας: μπουγάδα με πολλά ρούχα απλωμένη μέσα το σπίτι και ψηλά, παιδικά
παιχνίδια σκορπισμένα στο πάτωμα, ένα τραπέζι δεξιά, μπουκάλια κρασί σιδερώστρα, παλιές αφίσες ποδοσφαίρου στον τοίχο, καθώς
και ένα καροτσάκι . . .σούπερ μάρκετ !. Οι ηθοποιοί-φοιτητές έπαιζαν εντός του σκηνικού αυτού, κινούμενοι με ευελιξία και
αυτοσχεδιάζοντας πάνω στις ατάκες τους. Το «μυστικό» της όλης σκηνοθεσίας ήταν πως όλοι όσοι έπαιζαν, ακόμη και οι δεύτεροι ρόλοι
(γειτόνισσες, αστυνομικοί, κ.ά) θα έπρεπε να τραγουδούν τα 17 λαϊκά τραγούδια της παράστασης με μέτωπο στο κοινό και με ιδιαίτερο
πάθος. Δυστυχώς οι λιγοστές πρόβες δεν μας άφησαν το περιθώριο να τονίσουμε αυτό το στοιχείο, έτσι η παράσταση «κούτσαινε»
αρκετά όσον αφορά το μουσικό κομμάτι της.
«Σαν παλιό σινεμά» - στο Πανεπιστήμιο Δυτ. Μακεδονίας (2010).
Μια ζεστή βραδιά τέλη Μάη και στην τετράγωνη αυλή του Κτιρίου Διοίκησης του Πανεπιστημίου Δυτ. Μακεδονίας ανέβηκε αυτή η
παράσταση, η οποία βασίσθηκε σε πολυαγαπημένες ατάκες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, καθώς και στα πιο ωραία τραγούδια
της εποχής εκείνης (1950-70). Οι ηθοποιοί εκινούντο ανάμεσα αλλά και μπροστά από τους θεατές (χορεύοντας αλλά και παίζοντας), ενώ
σε μεγάλη οθόνη οι τελευταίοι παρακολουθούσαν αποσπάσματα από ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες Στόχος της παράστασης ήταν να
ξαναθυμηθούμε παλιές καλές νοσταλγικές στιγμές των θερινών κινηματογράφων στη χώρα μας, κάτι που το πετύχαμε απόλυτα.
«Θεατρίσματα – Παιχνιδίσματα» – στη «Μέριμνα Ζωής» Σταυρούπολης (2010).
Επρόκειτο για μια παρουσίαση-επίδειξη όλων των θεατρικών ασκήσεων που εκτελέστηκαν στη διάρκεια του έτους από τα άτομα αυτά
και όχι για μια κανονική παράσταση (με ειδικούς φωτισμούς, αυλαία, κοστούμια κλπ.). Εντούτοις οι ηθοποιοί αυτοί (άτομα με ειδικές
ανάγκες, 6 αγόρια και 5 κορίτσια, ηλικίας από 14 έως 30 ετών) έδωσαν το καλύτερό τους εαυτό και ενθουσίασαν το κοινό που τους
παρακολούθησε, αυτοσχεδιάζοντας πάνω σε κείμενα που γράψαμε από κοινού και που τους έδιναν την ευχέρεια να απελευθερωθούν και
να δώσουν το μέγιστο των δυνατοτήτων τους. Παίχθηκαν επίσης και κλασικά παιχνίδια, όπως το «Πρωινό Ξύπνημα», το «Δικαστήριο»,
τα «Επαγγέλματα», η «Λαϊκή Ορχήστρα» κ.ά.
"Πες μου κι άλλο, κι άλλο παραμύθι" (δραματοποίηση παραμυθιών) (2011).
"Χορέψτε και γελάστε με τους κλόουν" (παράσταση κλόουν) (2011).
"Της Φλωρίνης τα παιδιά" (φοιτητική επιθεώρηση) (2011).
"Του Φεγγαριού απέναντι" (μουσικο-θεατρική σάτιρα) (2012).
«Το Ματς» του Γιώργου Μανιώτη-στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης - Φοιτητικός ΄Ομιλος Θεάτρου και
Κινηματογράφου (Φ.Ο.Θ.Κ.) (1979).
Το βασικό στοιχείο της σκηνοθεσίας αυτής ήταν πως οι δυο ηθοποιοί της παράστασης έπαιζαν όλους τους ρόλους του έργου.
΄Ετσι ο ανάπηρος και καθηλωμένος πατέρας σηκωνόταν χωρίς δισταγμό και πολύ γρήγορα από το καροτσάκι του για να παίξει το ρόλο
του γιου, ενώ η γριά μητέρα, αλλάζοντας ρούχο μετατρεπόταν άμεσα σε «κόρη» της οικογένειας, η οποία συνομιλούσε με τον
προαναφερθέντα γιο. Συχνά δε γινόταν και διασταυρώσεις ρόλων, δηλαδή ο «πατέρας» μιλούσε με τη «κόρη» και ο «γιος» με τη
«μητέρα» Οι εναλλαγές αυτές έγιναν για να επιχειρηθεί, υπό μορφή πειράματος, μια νέα διάσταση σε ένα κατά τ’ άλλα ρεαλιστικό έργο.
«Ο Άνθρωπος που ήρθε από το Αύριο» (δικό του) – στο Θέατρο Κήπου Θεσσαλονίκης (1982).
Στη σκηνοθεσία αυτή επιχειρήθηκε να δοθεί μια αίσθηση του παράξενου, του ανοίκειου, του απροσδόκητου. Στο ξεκίνημα Ο
«΄Ανθρωπος» του τίτλου ερχόταν πίσω από τους θεατές μέσα σε πανιά και γάζες χειρουργείου, τρομοκρατώντας όλο το κόσμο, συχνά δε
η δράση του έργου συνέβαινε μέσα στους θεατές: οι επιστήμονες που «εφηύραν» τον «΄Ανθρωπο» αυτό τον κυνηγούσαν ανελέητα σε όλο
το χώρο του κοινού, μη υπολογίζοντας αν μερικοί απ’αυτούς πάθαιναν κάτι. ΄Ενα άλλο στοιχείο ήταν η προβολή επί σκηνής σε μεγάλη
οθόνη στιγμών από την καθημερινή ζωή, τέτοιων που οδηγούσαν τον τεχνητό αυτό άνθρωπο να επιστρέψει στον χώρο που
δημιουργήθηκε.
«Η Επανάσταση είναι Γένους Θηλυκού» – στο Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης (1989).
Η παράσταση αυτή ανέβηκε στην μεγάλη αυλή του Γαλλικού Ινστιτούτου Θεσσαλονίκης με την ευκαιρία του εορτασμού των 200
χρόνων από την Γαλλική Επανάσταση. ΄Εξι ηθοποιοί ήταν τοποθετημένοι σε παράθυρα, ταράτσες, μπαλκόνια αλλά και κάθε ψηλό
σημείο, έτσι ώστε να τους βλέπουν άνετα όλοι οι θεατές αλλά και να δίνουν μια διαφορετική αίσθηση στο όλο εγχείρημα. Απήγγειλαν
χωρίς μικρόφωνα ποιήματα Ελλήνων και Γάλλων λογοτεχνών, ενώ ταυτόχρονα ακούγονταν μουσικές από κλασικά κομμάτια του
παγκόσμιου μουσικού ρεπερτόριου.
«Γιορτάστε Μαζί Μας» (δικό του) – στο Δημοτικό Θέατρο Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης (1994).
«Μαφάλντα» – στην Παιδική Βιβλιοθήκη «Ορέστου» Θεσσαλονίκης (1996).
Με παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας επιχειρήθηκε εδώ η θεατρική παρουσίαση επιλεγμένων σκηνών από τα γνωστά κόμικς της
Μαφάλντα, κάτι που είχε μεγάλη ανταπόκριση σε γονείς και παιδιά. Η μίνι αυτή παράσταση ανέβηκε μέσα στην ανωτέρω Παιδική
Βιβλιοθήκη, η οποία δεν διαθέτει ειδική σκηνή, έτσι παίξαμε σε μια κατάλληλα διαμορφωμένη γωνιά του χώρου. Οι σκηνές συνδέοντο με
μουσική ποπ και εναλλασσόταν πολύ γρήγορα η μια με την άλλη, δίνοντας ένα ιδιαίτερο ρυθμό στην σκηνοθετική αυτή προσπάθεια Τα
περίπου 12 παιδιά-ηθοποιοί έπαιξαν με μπρίο και χαρά, δείχνοντας ότι το ευχαριστήθηκαν πολύ.
«΄Αη-Βασίλη σ’ αγαπάμε και χωρίς δώρα» – στην Παιδ. Βιβλιοθήκη ΄Ανω Πόλης
Σε μια γωνία της Παιδικής Βιβλιοθήκης ανέβηκε αυτή η παράσταση διανθισμένη με χριστουγεννιάτικα τραγούδια και αυτοσχεδιασμούς
των μικρών παιδιών. Οι θεατές (γονείς και φίλοι) βρίσκονταν σε απόσταση πολύ κοντινή με τους μικρούς ηθοποιούς κάτι που έδινε μια
όμορφη διάσταση στο εγχείρημα. Μικρά σκετσάκια με θέμα το λόγο ύπαρξης του Αη-Βασίλη και του αν αυτός είναι αγαπητός ακόμη και
όταν δεν φέρνει δώρα, δέθηκαν όμορφα μεταξύ τους, χαρίζοντας μια μίνι θεατρική εμπειρία σε όσους την παρακολούθησαν.
«Τα Κόκκινα Φεγγάρια» (δικό του) - στο Φεστιβάλ του Δήμου Νεάπολης (1998).
Το σκηνικό ήταν ουσιαστικά ένα μεγάλο μεταλλικό μαύρο κρεβάτι, υπερυψωμένο κατά το ήμισυ ώστε να έχουν καλή ορατότητα όλοι
οι θεατές. Πάνω του ο βασικός ηθοποιός έπαιζε με πολλούς τρόπους, ανεβοκατεβαίνοντας διαρκώς αλλά και κινούμενος γύρω του,
θέλοντας έτσι να δηλώσει πως η αιτία των προβλημάτων του κάθε ανθρώπου είναι αυτό το ιδιαίτερα φορτισμένο «αντικείμενο». Η
παράσταση περιελάμβανε επίσης προβολές από μια μικρή τηλεόραση (μπροστά στους θεατές) καθώς και με σλάιντς σε μεγάλη οθόνη στο
πίσω μέρος της σκηνής. Και οι δυο προβολές έδειχναν εικόνες από κινηματογραφικές ταινίες σχετικές με το θέμα.
«Η Ωραία Κοιμωμένη» – στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας (1998).
Σε ένα χώρο ακατάλληλο για θέατρο, συγκεκριμένα σε ένα μικρών διαστάσεων επίπεδο αμφιθέατρο (όπου οι πίσω θεατές δεν
έβλεπαν τίποτε) παίχθηκε αυτή η παράσταση με θέμα το παραμύθι της Ωραίας Κοιμωμένης. Το σκηνικό ήταν ζωγραφισμένο από τους
φοιτητές-ηθοποιούς της παράστασης και παρουσίαζε το παλάτι και τους άλλους χώρους όπου διαδραματίζεται η υπόθεση. Επίσης
κοστούμια ράφτηκαν από τους ίδιους τους φοιτητές ενώ η όλη σκηνοθεσία βασίσθηκε σε κωμικά λεκτικά και οπτικά γκαγκς
(μεγενθυμένες σε υπερβολικό βαθμό αστείες κινήσεις και ατάκες)
«Το Ξύπνημα της ΄Ανοιξης» - στο Πειραματικό Σχολείο Θεσσαλονίκης (1998).
Στην αυλή του Σχολείου στήθηκε αυτή παράσταση, με αφορμή τον ερχομό της ΄Ανοιξης και με στόχο να συμμετάσχουν όσο γίνεται
περισσότερα παιδιά. ΄Ετσι χρησιμοποιήθηκε όλη η αυλή καθώς οι μικροί μαθητές και των έξι τάξεων είχαν αναλάβει και μια
δραστηριότητα σε κάποιο κομμάτι της αυλής, περιμετρικά αλλά και στο κέντρο της. Δυο μεγάλα μεγάφωνα έπαιζαν γνωστά κομμάτια
σχετικά με το θέμα, ενώ οι θεατές (γονείς , δάσκαλοι, φίλοι) είχαν τοποθετηθεί σε μια πλευρά της αυλής. Πραγματοποιήθηκαν, λοιπόν,
δρώμενα όπως χοροί , ομαδικό τρέξιμο, στόλισμα των δένδρων του Σχολείου, επικόλληση εικόνων που είχαν φτιάξει τα παιδιά πάνω
στον γύρω τοίχο του Σχολείου
«Ο Πελέ, ο Στάλιν, ο Κρόιφ και ο Χίτλερ» (δικό του) - στο Φεστιβάλ του Δήμου Νεάπολης (1999).
Το σκηνικό ήταν ένα τεράστιο πράσινο γήπεδο ποδοσφαίρου φτιαγμένο από πανί, τοποθετημένο σ’ όλο το μήκος και πλάτος της
σκηνής, έτσι ώστε να επιτρέπει τους ηθοποιούς να κινούνται άνετα απ’ αυτού. Ο βασικός ηθοποιός (ρόλος: διαιτητής) εκινείτο με
ταχύτητα μέσα στο χώρο, αφήνοντας κατά διαστήματα κάποια κενά ώστε να προβάλλονται σλάιντς με θέμα την κοινωνική ανισότητα και
την παγκόσμια πείνα, ενώ ταυτόχρονα ακούγονταν μουσικά κομμάτια από το κλασικό ρεπερτόριο (Μότσαρτ, Μπραμς, Μπετόβεν
κ.ά). Σημαντικός και ο ρόλος του φωτισμού: δυο μεγάλοι προβολείς έριχναν ένα μυστηριακό φως από τα πλάγια της σκηνής
εκατέρωθεν και οι ηθοποιοί έπαιζαν με αυτό και τις σκιές που εδημιουργούντο.
«Δωδεκάθεο» - στο Πειραματικό Σχολείο Θεσσαλονίκης (1999).
Εδώ θελήσαμε να αναπαραστήσουμε τους δώδεκα θεούς και να προβάλλουμε κριτικά τις βασικές δοξασίες τους, καθώς και το τι
πίστευαν οι τότε πιστοί τους και ο κόσμος γι’ αυτούς (με βάση τα αντίστοιχα κεφάλαια των βιβλίων του Δημοτικού). ΄Ετσι αναθέσαμε σε
κάθε τάξη να αναλάβει να παρουσιάσει δυο θεούς και να τους αναπαραστήσει στην αυλή του Σχολείου. Σε μεγαλύτερα και με άνεση στη
κίνηση και το λόγο παιδιά δόθηκαν οι ρόλοι των Θεών ενώ στα μικρότερα εκείνοι των πιστών τους. Χαρκτηριστικό στοιχείο της
σκηνοθεσίας ήταν οι μεγάλες και γρήγορες μετατοπίσεις των μαθητών από τη μία άκρη της αυλής στην άλλη, την ώρα που από τα
μεγάφωνα ακουγόταν μουσική Ραβέλ και Σπανουδάκη.
«Θέατρο με τρεις λέξεις» – στο 1ο Φεστιβάλ της ΄Ενωσης Θεατρικών Σχημάτων Θεσσαλονίκης (2001).
Στο θέατρο «Αυλαία» της Θεσσαλονίκης στήθηκε ένα σκηνικό με πολύχρωμες ομπρέλες κρεμασμένες κυκλικά και περιμετρικά στο
άνω μέρος της σκηνής ενώ δεξιά και αριστερά αυτής είχαν τοποθετηθεί τα βασικά αντικείμενα που θα χρησιμοποιούσε ο ηθοποιός της
παράστασης: καρέκλες, καπέλα, ρούχα, παπούτσια, αξεσουάρ. Καθώς το βασικό θέμα της παράστασης είναι ο αυτοσχεδιασμός με βάση
τις ατάκες του κοινού, δόθηκε έμφαση στην ελεύθερη κίνηση του ηθοποιού μπροστά ή και μέσα στους θεατές, έτσι ώστε να παίζει πολύ
μαζί τους, αλλά και να δοθεί ένα κλίμα οικειότητας μαζί τους
«Τίμα τον πατέρα σου και τον καθηγητή σου» (κόμικς του Αρκά) - στο Μουσικό Σχολείο Θεσ/νίκης (2003).
Για άλλη μια φορά επιλέχθηκαν κόμικς για θεατρική παρουσίαση, αυτή τη φορά του Αρκά. Οι περίπου 15 μικροί μαθητές-ηθοποιοί της
παράστασης εναλλασσόταν με ταχύτητα στους πολλούς ρόλους που είχαν να παίξουν, έτσι η παράσταση διέθετε ένα καλό ρυθμό που
καθόλου δεν κούρασε τους θεατές της. Οι επιμέρους σκηνές ήταν πολύ σύντομες, έτσι κάθε μικρός ηθοποιός έπρεπε να κινείται πολύ
γρήγορα σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Κι εδώ ακούσθηκαν ποπ κομμάτια που συνέδεαν τις επιμέρους σκηνές, δίνοντας ένα άλλο
«χρώμα» στην σκηνοθεσία.
«Τελετή απονομής σατιρικών ΄Οσκαρ» - στο Μουσικό Σχολείο Θεσ/νίκης (2003).
Με καθολική και μυστική ψηφοφορία από όλους τους μαθητές του Μουσικού Σχολείου Θεσσαλονίκης, επιχειρήθηκε κάτι
πρωτόγνωρο τόσο για το συγκεκριμένο σχολείο όσο και για το μαθητικό θέατρο γενικότερα. Δόθηκαν χιουμοριστικά-σατιρικά βραβεία σε
μαθητές τους Σχολείου οι οποίοι είχαν ένα πολύ γνωστό ιδίωμα: άλλος είχε ένα πολύ ωραίο χαμόγελο, άλλος, πλούσια κόμη κλπ.
Υπήρχαν δυο παρουσιαστές και πολλοί απονεμητές, ενώ στο πίσω μέρος της σκηνής προβάλλοντο φωτογραφίες από τους πέντε κάθε
φορά υποψήφιους.
«Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη - στο Πανεπιστήμιο Δυτ. Μακεδονίας (2004).
Η παράσταση αυτή σκηνοθετήθηκε αρχικά (Οκτώβριος 2003) από την κ. Δόξα Κωτσαλίδου, με χορογραφίες της κ. Μαίης Κοκκίδου,
και στη συνέχεια ζητήθηκε η συνδρομή του κ. Γαργαλιάνου, μια και οι πρόβες, τον Φεβρουάριο του 2004 είχαν φτάσει σε ένα
«αδιέξοδο», λόγω έλλειψης πάθους και έμπνευσης. Συνεπώς η δουλειά του υπογράφοντος ήταν αρχικά να εμψυχώσει όλους τους
συντελεστές και στη συνέχεια να οργανώσει καλύτερα τις πρόβες. Δόθηκε μεγάλη έμφαση στο σφρίγος και τη νεανικότητα των ηθοποιών-
φοιτητών, οι οποίοι έδωσαν ένα ιδιαίτερο πνεύμα συνεργασίας και δημιουργικότητας, με αποτέλεσμα να ανέβει μια παράσταση με μπρίο,
κέφι, ευρήματα, που διασκέδασαν τους θεατές. Υπήρχε, πέραν των 12 βασικών ηθοποιών και μια πολύ καλή ζωντανή ορχήστρα, καθώς
και ένας πολυμελής ευκίνητος χορός που τραγουδούσε και χόρευε με ρυθμό και φαντασία
«Ένα Τραγούδι για το Καλοκαίρι» - στο 2ο Ολοήμερο Σχολείο Ευόσμου (2006).
Η παράσταση αυτή δόθηκε στην αυλή του Σχολείου, στο πλαίσιο της αποχαιρετιστήριας βραδιάς που οργανώνεται κάθε χρόνο με
συμμετοχή όλων των τάξεων. Το βασικό σκηνικό ήταν δώδεκα θρανία πάνω και γύρω από τα οποία οι μικροί μαθητές –ηθοποιοί
χόρευαν τραγουδούσαν έπαιζαν με βάση γνωστά μουσικά κομμάτια, όπως «Πως τον λεν’ τον ποταμό», «Ο Κυρ-Αντώνης», «Εκεί ψηλά
στον Υμηττό» κ.ά. Σαν βασικό υλικό στην κίνηση χρησιμοποιήθηκαν οι ασκήσεις Θεατρικού Παιχνιδιού που παίχθηκαν όλο το χρόνο,
ενώ υπήρξαν και άλλα στοιχεία, όπως η σχέση των μικρών μαθητών με το κοινό και τους γονείς τους που βρίσκονταν στις κερκίδες, η
χρήση ορισμένων θεατρικότατων αντικειμένων όπως πολύχρωμες ομπρέλες, λουλούδια, κεριά κ.ά.
«Πέστε στον Ήλιο να βρει έναν Άλλο Δρόµο» - στη Σ.Σ.Α.Σ. (2006).
Μέσα σε μια αίθουσα της Στρατιωτικής Σχολής και με τους θεατές να κάθονται κυκλικά γύρω από ένα βάθρο, εννιά ηθοποιοί-
μαθητές της Σχολής απήγγειλαν, διαδοχικά, ελληνικά ποιήματα σχετικά με την ελευθερία και το ελληνικό γένος, μετακινούμενοι στο
χώρο ελεύθερα και συνομιλώντας συμβολικά με τους θεατές της παράστασης (έλεγαν το κάθε ποίημα κοιτάζοντάς τους στα μάτια). Στους
μεγάλους τοίχους της αίθουσας προβάλλονταν μεγάλες διαφάνειες σχετικές με το αντικείμενο (πίνακες γνωστών ζωγράφων, σκηνές από
πολέμους κ.ά.), ενώ ταυτόχρονα ακούγονταν μουσικά κομμάτια σχετικά με το ίδιο θέμα. ΄Ενα άλλο στοιχείο ήταν η χρήση κεριών ρεσό
στο πάτωμα και κάποιων ειδικών αρωμάτων τα οποία, μέσα σε ένα τέτοιο περιορισμένο χώρο, έδιναν μια διαφορετική χροιά στο
συνολικό εγχείρημα.
«Στην Aυλή των Ονείρων Σ.Σ.Α.Σ.» - στη Σ.Σ.Α.Σ. (2006).
Η παράσταση αυτή ανέβηκε στο Γυμναστήριο της Σχολής (γήπεδο μπάσκετ και βόλεϋ) με δεδομένο ότι η Σχολή δεν διαθέτει θεατρικούς
χώρους. Εντούτοις αυτό το χάντικαπ τα χρησιμοποιήσαμε με ένα θεατρικό τρόπο, δηλαδή με την επέκταση των δρώμενων σε όλη την
έκταση του γηπέδου, κάτι που προσέδωσε μεγάλο ενδιαφέρον στο όλο ανέβασμα. Οι ηθοποιοί, υποδυόμενοι διαδοχικά πολλούς ρόλους,
εκινούντο γρήγορα σε όλο το μήκος και πλάτος του ιδιότυπου αυτού θεατρικού χώρου, στους ρυθμούς πολύ γνωστών κινηματογραφικών
τραγουδιών, όπως το «Γαρύφαλλο στ’ αυτί» «Τα Μισοφόρια», το «η Μαργαρίτα, η Μαργαρώ», το «΄Ενα χρυσόψαρο μέσα στη γυάλα»
κ.ά., ενώ ταυτόχρονα παρουσίαζαν πολλές σύντομες και γνωστότατες σκηνές του ελληνικού ασπρόμαυρου κινηματογράφου. Η όλη
σκηνοθεσία είχε ρυθμό και δυναμικότητα, στοιχεία που κράτησαν το ενδιαφέρον του κοινού μέχρι το τέλος αμείωτο.
«Αχ, Ελένη» (δικό του) - στη Σ.Σ.Α.Σ. (2007).
Η σκηνοθεσία αυτής της παράστασης βασίσθηκε στον χώρο όπου αυτή παίχθηκε, και συγκεκριμένα στην μεγάλη αυλή της
Στρατιωτικής Σχολής. ΄Ολα όσα έγιναν ήταν βασισμένα σ’ αυτή τη σχέση, δηλαδή στο τεράστιο κενό που έπρεπε διαρκώς να καλύπτεται
με τους βασικούς ηθοποιούς, τους δευτεραγωνιστές, έτσι ώστε να μην υπάρχουν «κενά», είτε στο ρυθμό είτε, κυρίως στο χώρο. Το
«σκηνικό» ήταν ένα τεράστιο κτίριο που έπαιζε άλλοτε το ρόλο του όρους Ολύμπου, άλλοτε των τειχών της Τροίας, άλλοτε ακόμη
χρησίμευε ως χώρος αποθήκευσης αξεσουάρ και αλλαγής κοστουμιών. Η σκηνοθεσία επίσης βασίσθηκε σε πολλά σύγχρονα, γνωστά,
αγαπημένα ελληνικά και ξένα μουσικά κομμάτια, πάνω στα οποία «κτίσθηκε» τόσο η χορογραφία όσο και το «φόντο» πολλών σκηνών.
«Η Μπάντα που παίζει τα Πάντα» – στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης (2007).
Εδώ είχαμε μια άτυπη τελετή υποδοχής παλαιών μελών μιας Φιλαρμονικής στους σημερινούς χώρους όπου αυτή βρίσκεται, οπότε τα
νυν μέλη της (παιδιά 14-25 ετών) παρουσίασαν ένα 20λεπτο θεατρικό δρώμενο βασισμένο σε ένα κολάζ τραγουδιών και αντίστοιχων
χορών από το ελληνικό και παγκόσμιο ρεπερτόριο. Η μίνι αυτή παράσταση είχε πολύ κέφι και ζωντάνια, θυμίζοντας τις απαρχές του
θεάτρου, όταν δηλαδή οι πρώτοι ηθοποιοί αυτοσχεδίαζαν και τραγουδούσαν μέσα σε ένα κλίμα χαράς και γλεντιού.
«Τα Ζώα του Δάσους Μαθαίνουν τα Κάλαντα» (δικό του) - στο Πανεπιστήμιο Δυτ. Μακεδονίας (2007).
Πρόκειται για μια παράσταση κουκλοθεάτρου, η οποία ήταν το αποτέλεσμα των μαθημάτων του εξαμήνου εκείνου. ΄Επαιξαν έξι
φοιτήτριες όλους τους ρόλους (ζώων και ανθρώπων) και η δουλειά του καθηγητή-σκηνοθέτη εδώ ήταν να διδάξει στις
κουκλοθεατροπαίχτριες την κίνηση των κουκλών αλλά και τη σχέση τους μέσα στο κουκλόσπιτο: εναλλαγές στους ρόλους, τοποθέτηση
των κουκλών στη σωστή τους θέση ώστε να τις βρίσκουν εύκολα, γρήγορες εναλλαγές κουκλών στα χέρια, ρυθμός σε σχέση με το
κείμενο αλλά και τη μουσική. Δόθηκε έμφαση να μάθουν τις βασικές τεχνικές του κουκλοθεάτρου, ώστε να είναι έτοιμες να παίξουν
θέατρο και στο Νηπιαγωγείο, όταν τους δοθεί η ευκαιρία.
«Άρατε Πύλας» - στη Σ.Σ.Α.Σ. (2008 και 2009).
Καθώς η ΣΣΑΣ δεν διαθέτει θεατρικό χώρο (π.χ. Αμφιθέατρο) αλλά μια τεράστια αυλή που θυμίζει αρένα, θελήσαμε να
χρησιμοποιήσουμε ως βασικό σκηνικό ένα από τα κτίρια που βρίσκονται περιμετρικά της, και συγκεκριμένα τον 1ο Λόχο. ΄Ετσι
ορίσθηκαν έξι μαθητές-ηθοποιοί της Σχολής να απαγγέλουν διαδοχικά και όσο πιο δυνατά μπορούσαν, ποιήματα σχετικά με την ΄Αλωση
της Πόλης, από τα παράθυρα αυτού του κτιρίου, ενώ ζητήσαμε από την Χορωδία της Σχολής να ψάλλει επτά αντίστοιχα κομμάτια στην
κεντρική είσοδο Δυστυχώς η παράσταση δεν πέτυχε (το 2008) καθώς οι μαθητές από τα παράθυρα δεν απήγγειλαν δυνατά με αποτέλεσμα
να χαθεί ο συντονισμός μεταξύ τους και να υπάρχουν πολλά κενά. Για τον λόγο αυτό η ίδια παράσταση επαναλήφθηκε την επόμενη
χρονιά και με περισσότερες πρόβες πάνω στα αδύνατα σημεία της πρώτης, με αποτέλεσμα να παρουσιασθεί κάτι πολύ καλύτερο.
«Άσπρο Είναι το Χρώµα της Ζωής» - στη Σ.Σ.Α.Σ. (2008).
Μέσα στο μικρό αλλά εξόχως θεατρικό δάσος του Ποσειδίου δόθηκε αυτή παράσταση η οποία βασίσθηκε στο πλήρες σκότος που
προσφέρει η περιοχή αλλά και στο τεχνητό υλικό του μαύρου φωσφορίζοντος φωτός. Αντί σκηνικού στα γύρω δένδρα τοποθετήθηκαν
πολλά αστέρια από ειδικό άσπρο χαρτί έτσι όλα έμοιαζαν σαν εξέπεμπαν ένα ειδικό φως από μόνα τους. Ακούστηκαν στίχοι γνωστών
τραγουδιών ενώ δυο μαθητές-ηθοποιοί κινούσαν δικά τους άσπρα χαρτόνια φτιαγμένα από το ίδιο προαναφερθέν υλικό, σε σχήματα
όπως άστρα, κιθάρες, γιρλάντες κλπ. ΄Ολα στους ρυθμούς της μαγευτικής μουσικής του Μάνου Χατζηδάκι.
«Έρωτας σε Λα Μινόρε» (δικό του) - στο Πανεπιστήμιο Δυτ. Μακεδονίας (2008).
Βασικό στοιχείο της σκηνοθεσίας αυτής υπήρξε η συχνή χρήση του «Μαύρου Φωτός» (ειδικοί φωσφορικοί λαμπτήρες οι οποίοι
μετατρέπουν το άσπρο χρώμα σε πιο άσπρο, ήτοι εντονότατο) καθώς και 17 από τα πιο όμορφα τραγούδια του μεγάλου μας συνθέτη
Μάνου Χατζηδάκι. Τα δυο αυτά στοιχεία μαζί με το κείμενο και την υπόδυση των ηθοποιών έδωσαν ένα πολύ ενδιαφέροντα τόνο στην
παράσταση και κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού μέχρι το τέλος. Επίσης αξίζει να σημειωθεί το γεγονός ότι οι ηθοποιοί
έπαιζαν σε όλη την έκταση του Μεγάλου Αμφιθεάτρου και όχι μόνο επάνω στη σκηνή, πάντα κινούμενοι στις μελωδίες που
προαναφέρθηκαν.
«Το Γέλιο Βγήκε από τον Παράδεισο» - στο Πανεπιστήμιο Δυτ. Μακεδονίας (2009).
Εδώ είχαμε τη χρήση όλων σχεδόν των τεχνικών των κλόουν, μέσα σε ένα μουσικο-θεατρικό δρώμενο, όπου κυριαρχούσε η
σχέση κοινού-ηθοποιών. Συγκεκριμένα σκεφτήκαμε να ζητήσουμε από τους θεατές να ψηφίζουν για το ποιοι κλόουν ήταν οι καλύτεροι
(αυτό έγινε με τη χρήση –κόκκινων από τη μια και κίτρινων από την άλλη- τετράγωνων χαρτιών που οι θεατές σήκωναν και έδειχναν
την προτίμησή τους). ΄Ενα άλλο σημαντικό στοιχείο ήταν πως υπήρχε . . . διαιτητής που ρύθμιζε τα της ψηφοφορίας αλλά και το ποια
ομάδα κλόουν θα έπαιζε κάθε φορά, ενώ παρουσιαστές ήταν δυο κουκλοθεατροπαίχτες που σχολίαζαν τα δρώμενα και προέτρεπαν τους
θεατές να ψηφίζουν. Οι κλόουν, τέλος, χόρευαν και αυτοσχεδίαζαν πάνω σε ομάδες γνωστών και πολυαγαπημένων τραγουδιών του
ελληνικού και παγκόσμιου ρεπερτόριου, μέσα σε μια ατμόσφαιρα χαράς και διασκέδασης.
«Πήραν την Πόλη, πήραν την Αγιά Σοφιά» - στο Πανεπιστήμιο Δυτ. Μακεδονίας (2009).
Η παράσταση αυτή ανέβηκε στην αυλή του ως άνω Πανεπιστημίου έχοντας τρία παράξενα στοιχεία βάσης : α) την απαγγελία
ποιημάτων από τα παράθυρα του Κτιρίου Διοίκησης β) την προβολή αποσπασμάτων ταινιών έμμεσα σχετικών με το θέμα της ΄Αλωσης
επάνω στο Κτίριο αυτό και σε μεγάλη έκταση προβολής γ) την τοποθέτηση των θεατών σε καρέκλες και με μέτωπο το Κτίριο Διοίκησης,
κάτι που προσέδιδε μια άλλη «διάσταση» στην σκηνοθεσία. Η παράσταση δόθηκε τέλος Μαϊου, στις 21.30 το βράδυ και αποτέλεσε ένα
ξεχωριστό γεγονός για το Πανεπιστήμιο, μια και ποτέ ως τότε δεν είχε χρησιμοποιηθεί αυτός ο χώρος ως θεατρικός, ενώ και όλη η
πόλη της Φλώρινας σπάνια βλέπει τέτοια γιγαντοθεάματα.
«Avτιγόνη» του Σoφoκλή (πεντάλεπτο) - στο Πανεπιστήμιο Δυτ. Μακεδονίας (2009).
«Ρωµαίος και Ιουλιέτα» του Σαίξπηρ (πεντάλεπτο) - στο Πανεπιστήμιο Δυτ. Μακεδονίας (2009).
«Ένα Παράξενο Δώρο» – στην χριστουγεννιάτικη γιορτή του Πανεπιστημίου Δυτ.Μακεδονίας (2009).
Πεντάλεπτες σκηνές με την τεχνική «Black theater» στα γραφεία καθηγητών του Πανεπιστημίου Δυτ. Μακεδονίας (2010).
«Για τα μάτια μιας Γοργόνας» - στο Πανεπιστήμιο Δυτ. Μακεδονίας (2009)
Στο Μεγάλο Αμφιθέατρο στήθηκε μια γοητευτική παιδική παράσταση βασισμένη σε 17 τραγούδια, ελληνικά και ξένα, με θέμα τη
θάλασσα. Περίπου 25 φοιτητές- ηθοποιοί έπαιξαν τους ρόλους αυτού του έργου που γράφτηκε ειδικά για να ακουστούν αυτά τα τόσο
όμορφα τραγούδια, ενώ περίπου άλλοι εξήντα φοιτητές του ιδίου μαθήματος τραγούδησαν, εν είδει μεγάλης χορωδίας τους αντίστοιχους
στίχους Οι ίδιοι ταυτόχρονα έπαιζαν και βοηθητικούς ρόλους (ξένοι ναύτες) ενώ όλος ο χώρος του Αμφιθέατρου χρησιμοποιήθηκε για
να δοθεί η αίσθηση της μεγάλης αναζήτησης της ηρωίδας Μυρτούς σε επτά θάλασσες και τρεις ωκεανούς. Σημαντικότατο στοιχείο της
σκηνοθεσίας ήταν οι προβολές στην . . .οροφή του Αμφιθεάτρου, . . . υποβρύχιων σκηνών
«Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού» - στο Πανεπιστήμιο Δυτ. Μακεδονίας (2009).
Το σκηνικό ήταν το διαμέρισμα μιας φτωχής οικογένειας: μπουγάδα με πολλά ρούχα απλωμένη μέσα το σπίτι και ψηλά, παιδικά
παιχνίδια σκορπισμένα στο πάτωμα, ένα τραπέζι δεξιά, μπουκάλια κρασί σιδερώστρα, παλιές αφίσες ποδοσφαίρου στον τοίχο, καθώς
και ένα καροτσάκι . . .σούπερ μάρκετ !. Οι ηθοποιοί-φοιτητές έπαιζαν εντός του σκηνικού αυτού, κινούμενοι με ευελιξία και
αυτοσχεδιάζοντας πάνω στις ατάκες τους. Το «μυστικό» της όλης σκηνοθεσίας ήταν πως όλοι όσοι έπαιζαν, ακόμη και οι δεύτεροι ρόλοι
(γειτόνισσες, αστυνομικοί, κ.ά) θα έπρεπε να τραγουδούν τα 17 λαϊκά τραγούδια της παράστασης με μέτωπο στο κοινό και με ιδιαίτερο
πάθος. Δυστυχώς οι λιγοστές πρόβες δεν μας άφησαν το περιθώριο να τονίσουμε αυτό το στοιχείο, έτσι η παράσταση «κούτσαινε»
αρκετά όσον αφορά το μουσικό κομμάτι της.
«Σαν παλιό σινεμά» - στο Πανεπιστήμιο Δυτ. Μακεδονίας (2010).
Μια ζεστή βραδιά τέλη Μάη και στην τετράγωνη αυλή του Κτιρίου Διοίκησης του Πανεπιστημίου Δυτ. Μακεδονίας ανέβηκε αυτή η
παράσταση, η οποία βασίσθηκε σε πολυαγαπημένες ατάκες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, καθώς και στα πιο ωραία τραγούδια
της εποχής εκείνης (1950-70). Οι ηθοποιοί εκινούντο ανάμεσα αλλά και μπροστά από τους θεατές (χορεύοντας αλλά και παίζοντας), ενώ
σε μεγάλη οθόνη οι τελευταίοι παρακολουθούσαν αποσπάσματα από ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες Στόχος της παράστασης ήταν να
ξαναθυμηθούμε παλιές καλές νοσταλγικές στιγμές των θερινών κινηματογράφων στη χώρα μας, κάτι που το πετύχαμε απόλυτα.
«Θεατρίσματα – Παιχνιδίσματα» – στη «Μέριμνα Ζωής» Σταυρούπολης (2010).
Επρόκειτο για μια παρουσίαση-επίδειξη όλων των θεατρικών ασκήσεων που εκτελέστηκαν στη διάρκεια του έτους από τα άτομα αυτά
και όχι για μια κανονική παράσταση (με ειδικούς φωτισμούς, αυλαία, κοστούμια κλπ.). Εντούτοις οι ηθοποιοί αυτοί (άτομα με ειδικές
ανάγκες, 6 αγόρια και 5 κορίτσια, ηλικίας από 14 έως 30 ετών) έδωσαν το καλύτερό τους εαυτό και ενθουσίασαν το κοινό που τους
παρακολούθησε, αυτοσχεδιάζοντας πάνω σε κείμενα που γράψαμε από κοινού και που τους έδιναν την ευχέρεια να απελευθερωθούν και
να δώσουν το μέγιστο των δυνατοτήτων τους. Παίχθηκαν επίσης και κλασικά παιχνίδια, όπως το «Πρωινό Ξύπνημα», το «Δικαστήριο»,
τα «Επαγγέλματα», η «Λαϊκή Ορχήστρα» κ.ά.
"Πες μου κι άλλο, κι άλλο παραμύθι" (δραματοποίηση παραμυθιών) (2011).
"Χορέψτε και γελάστε με τους κλόουν" (παράσταση κλόουν) (2011).
"Της Φλωρίνης τα παιδιά" (φοιτητική επιθεώρηση) (2011).
"Του Φεγγαριού απέναντι" (μουσικο-θεατρική σάτιρα) (2012).